چکیده:
تلویزیون‌های سه بعدی بدون نیاز به عینک دیگر نیازی به پوشیدن عینک برای نمایش یک فیلم مهیج و سه بعدی ندارند. تکنولوژی به کار رفته در این نمایشگرها سبب می‌شود سیگنال‌هایی برای ساخت تصاویر سه بعدی به مغز ارسال شود.
تعداد کلمات: 1005 / تخمین زمان مطالعه:  5 دقیقه
 
 

در حال حاضر، با استفاده از نمایشگرهای سه بعدی، مورد استفاده در خانه یا سینما نیاز به عینک مخصوص وجود دارد. با این حال، فن آوری‌های مختلفی در حال توسعه است که می‌تواند بدون نیاز به استفاده از عینک شما را قادر به دیدن یک تصویر سه بعدی بر روی تلویزیون و یا نوع دیگری از نمایشگرها نماید.
 

چالش: دو چشم، دو تصویر جداگانه

موضوع اصلی در رابطه با مشاهده یک تصویر سه بعدی (یا صفحه نمایش سه بعدی) این است که انسان‌ها دو چشم دارند که با هم چند اینچ فاصله دارند.
این حالت فیزیکی به این دلیل است که ما قادر به سه بعدی دیدن در دنیای واقعی هستیم، زیرا هر چشم تصویری متفاوت از آنچه که در مقابل آن است را مشاهده می‌کند و سپس آن تصویر را به مغز می‌فرستد. مغز این دو تصویر را ترکیب می‌کند و در نهایت آن را به صورت یک تصویر طبیعی سه بعدی نمایش می‌دهد.
با این حال، از آنجا که تصاویر مصنوعی ایجاد شده در یک تلویزیون یا روی یک صفحه نمایش مسطح (دو بعدی) هستند، هر دو چشم یک تصویر مشابه را می‌بینند، اگرچه "به کمک ترفندهای" عکاسی می‌توان حس عمق و پرسپکتیو را در تصویر نمایش داده ایجاد کرد تا نشانه‌های فضایی کافی برای مغز ایجاد شود و یک تصویر طبیعی سه بعدی مشاهده شود.
 

تصاویر سه بعدی چگونه در تلویزیون قابل مشاهده می‌شوند؟

آنچه که مهندسان برای حل مشکل مشاهده تصاویر سه بعدی در یک نمایشگر تلویزیون، فیلم یا پروژکتور صفحه خانگی استفاده می‌کنند، این است که دو سیگنال کمی متفاوت را به هر کدام از چشم‌های شما می‌فرستند و این کار را می‌توان به روش‌های مختلفی انجام داد.
کاری که عینک سه بعدی می‌کند این است که هر لنز چپ و راست آن، تصویر را کمی متفاوت می‌بیند و این اطلاعات را به چشم چپ و راست می‌فرستد و سپس چشم‌های شما این اطلاعات را به مغز می‌فرستند - نتیجه اینست که مغز دچار خطا می‌شود و از آن یک تصویر سه بعدی می‌سازد.
در نهایت دو سیگنال سه بعدی به چشمان شما می‌رسد که می‌تواند با چندین روش انتقال یابد که برای آن از یک شاتر فعال یا عینک پلاریزه استفاده می‌شود تا نتیجه را به نمایش بگذارد. هنگامی که چنین تصاویری بدون عینک‌های سه بعدی مشاهده می‌شوند، بیننده دو تصویر همپوشانی شده را می‌بیند که به نظر می‌رسد بی‌کیفیت است.
 

پیشرفت به سوی تلویزیون‌های سه بعدی بدون عینک

اگرچه عینک‌های سه بعدی باعث می‌شوند که فیلم واقعی به نظر بیاید، اما اغلب مصرف کنندگان این مورد را برای مشاهده فیلم‌های سه بعدی در خانه قبول نمی‌کنند. به همین دلیل، تلاش های بسیاری برای ساخت تلویزیون‌های بدون نیاز به عینک انجام شده است.
چندین تکنولوژی برای عدم استفاده از عینک سه بعدی وجود دارد که توسط Science Popular، MIT، Dolby Labs و Network Stream TV معرفی شده است.
برای این منظور شبکه‌های نمایشگر تلویزیونی Ultra-D باید ساخته شود تا بتواند تصاویر سه بعدی را بدون نیاز به عینک نمایش دهد.
 

محصولات سه بعدی بدون نیاز به عینک

بر اساس این تلاش‌ها، در برخی از گوشی‌های هوشمند و تبلت‌ها و کنسول‌های بازی سه بعدی از تکنولوژی بدون نیاز به عینک استفاده شده است. با این حال، به منظور مشاهده اثر سه بعدی، شما باید به صفحه نمایش از یک زاویه دید خاص نگاه کنید، که مسئله بزرگی در استفاده از دستگاه‌های صفحه نمایش کوچک نیست، اما زمانی که صحبت از تلویزیون‌های صفحه بزرگ می‌شود، ساخت یک صفحه سه بعدی بدون نیاز به عینک بسیار دشوار و گران است.
این صفحه نمایش بزرگ توسط شرکت‌هایی مانند توشیبا، سونی، شارپ، Vizio و LG ساخته شده است که همه نمونه‌های سه بعدی بدون نیاز به عینک را در نمایشگاه‌های تجاری مختلف در طول چند سال نشان داده‌اند و در واقع، توشیبا تلویزیون‌های سه بعدی بدون عینک را در چند بازار آسیایی ایجاد کرده است.

با این حال، تلویزیون‌های سه بعدی فاقد عینک در حال حاضر بیشتر برای ادارات و سازمان‌ها به بازار عرضه می‌شوند که برای تبلیغات مورد استفاده قرار می‌گیرند. اما شما هم ممکن است بتوانید یکی از مدل‌های حرفه‌ای ارائه شده توسط کمپانی IZON را خریداری کنید. این نمایشگر با اندازه صفحه نمایش 50 و 65 اینچی و با قیمت بسیار بالا عرضه می‌شود.همچنین لازم به ذکر است که تمام تلویزیون‌های سه بعدی فاقد عینک نمی‌توانند تصاویر دو بعدی را نمایش دهند.
از سوی دیگر، آنچه که این تلویزیون‌ها را پیشگامانه می‌سازد این است که آنها دارای رزولوشن K4 (پیکسل چهار برابر نسبت به p1080) برای تصاویر دو بعدی و فول p1080 برای هر چشم در حالت سه بعدی هستند، در حالی که اثر سه بعدی قابل مشاهده نسبت به مشاهده تلویزیون دو بعدی کوچکتر است اما برای دو یا سه نفر که بتوانند روی نیمکت نشسته و یک فیلم سه بعدی ببینند قابل قبول است. همچنین لازم به ذکر است که تمام تلویزیون‌های سه بعدی فاقد عینک نمی‌توانند تصاویر دو بعدی را نمایش دهند.

نکته پایانی
مشاهده نمایشگرهای سه بعدی پشت چراغ قرمز و تقاطع‌ها بسیار مهیج و جالب است اما این مجموعه‌ها در مقایسه با همتایان دو بعدی خود بسیار گران و بزرگ هستند. همچنین، استفاده از چنین مجموعه‌هایی محدود به شرکت‌های حرفه‌ای، کسب و کارها و ... می‌شود.
با این حال، تحقیق و توسعه در این زمینه همچنان ادامه دارد و در نهایت ممکن است تلویزیون‌های سه بعدی به زودی با نمونه‌های مدرن‌تر بدون نیاز به عینک جایگزین شوند، البته به شرطی که این تکنولوژی به آسانی قابل دسترس بوده و مقرون به صرفه باشد.
علاوه بر این، جیمز کامرون، که "استفاده مدرن" از سه بعدی را برای مشاهده و سرگرمی تحریک کرد، در حال کار بر روی یک فناوری است که می‌تواند نمایشگر سه بعدی بدون عینک را به دنیای سینما ببرد. این بدان معناست که هیچ عینکی برای تماشای فیلم‌های پرفروش مورد نیاز نخواهد بود.
 

برگرفته از سایت lifewire